Over precies een week zit mijn eerste project er alweer op, wat gaat de tijd toch snel. Wel een goed teken, want dat betekend dat ik het naar mijn zin heb, en er probeer uit de tijd in Zambia te halen wat kan, een goede balans te zoeken tussen het optrekken met familie en dingen ondernemen met Marloes en andere vrijwilligers. En ook wat activiteiten te doen. Omdat ik na mijn tijd tijdens het project in Zambia (in mijn vakantieperiode) tussen de projecten wil starten bij de Victoria Waterfalls en vanuit daar verder wil reizen waarschijnlijk richting Namibie, dan kan ik daar nog wat activiteiten voor mezelf doen. Als ik die tijd niet had dan had ik dit gedaan in de weekenden tussen de projecten. Maar nu heb ik daar tijd voor om toch tijd in de familie te steken. Vandaag had ik afgesproken om met mama Christine naar een hospice te gaan om te bezoeken, dit wilde ik graag bezoeken omdat het in de richting van mijn vakgebied is. Het was best een eindje uit de richting, daarom namen we een taxi. We gingen naar St Joseph Mercy Livingstone, en we werden rondgeleid in het gebouw, het was een combi van een hospice (waar mensen in hun laatste levensfase waren) en een gedeelte ziekenhuis er bij waar mensen de eerste hulp kregen, en als dit niet voldoende was dan werden mensen doorgestuurd naar een ander ziekenhuis. In deze hospice was er ook een ruimte met ongeveer 6-7 bedden voor vrouwen en als je naar buiten ging een soort buitenterras voor de patienten. In principe zorgen familieleden voor de ouderen in hun huis maar als ze niemand hebben is hier een plek voor deze mensen waar ze verzorgd worden en eten krijgen. Daarna gingen we nog naar het verblijf van de heren, waar ook hetzelfde aantal bedden waren. De patienten die hier verzorgd werden waren erg ziek en verzwakt, ik vond het heel aangrijpend, had een brok in mijn keel. Ook zijn de voorzieningen niet zoals we in NL hebben. Ik vroeg nog of ze wel eens alle bedden bezet hadden, nu waren er 2 patienten bij de vrouwen en 4 patienten bij de heren. Als het half vol lag dat was gemiddeld. De mensen die daar werken waren heel aardig en vonden het fijn dat ik interesse toonde. Na de hospice ging Mama Christine naar de supermarkt voor wekelijkse boodschappen, en ik wilde haar graag helpen met dragen. De supermarkten die je hier hebt het en Shoprite en Spar. De Shoprite is de goedkoopste maar daar heb je ook meteen alles: van etenswaar droog en gekoeld tot keukenspullen/pannen en bestek tot speelgoed/tot verzorgingsproducten voor lichaam en ga zo maar door. En druk in die winkel, echt niet normaal hoeveel klanten er waren! We namen een wagentje waar je 3 kleine mandjes in kunt meenemen. Mama Christine kijkt tijdens het boodschappen doen ook echt naar de goedkoopste producten omdat ze niet zoveel geld heeft. En de paden in de winkel zijn niet zo breed, maar mensen gaan wel opzij als er door wilde. Toen we alle boodschappen hadden gingen we naar de kassa, hier krijg je nog tasjes zo mee (die gebruiken we thuis overigens in de afvalemmer dus ze worden nog gebruikt) we hadden misschien wel 10 kleine tasjes, dus behoorlijk wat boodschappen. Ik deed wat er gescand was al in de tas die ik meegenomen had, en nam toen ongeveer 6 tasjes mee naar buiten. We moesten namelijk wel een stukje lopen voordat we thuis waren. Toen we bij de in/uitgang van de winkel waren kwam er een man naar Mama Christine toe en nam de 2 tassen over die ze droeg. Daarna nam hij wat tassen van mij over, waarna ik aangaf dat het niet nodig was. Daarna zag ik hem naar een taxi lopen en de tassen daarin leggen. Mama Christine gaf aan dat we met de boodschappen niet naar huis gingen lopen! Ze nam altijd een taxi naar huis met de grote boodschappen, dit wist ik dus niet. We waren wat brood vergeten, dus reed de taxichaffeur langs de bakker, hij kreeg geld van Mama Christine en haalde het brood. Daarna bracht hij ons thuis, waarna de familie thuis klaarstond om de boodschappen mee te dragen en op te ruimen. Toen ik Marloes weer zag leek het ons leuk om 's middags richting de Victoria Waterfalls te gaan en daar wat rond te lopen. Dus ze had naar Avani gebeld of het mogelijk was om van hun faciliteiten gebruik te maken ondanks dat we er niet verbleven, en dat mocht! We gaven aan dat we er dan omstreeks 15:00 zouden zijn, we moesten namelijk ook nog lunchen. Voormiddag was niet zo spannend gewoon wat gelezen en met Kozah wat spelletjes gedaan. Na lunch onze tas ingepakt met zwemspullen omdat we misschien gingen zwemmen, en daarna liepen we naar het centrum om een taxi te nemen. De taxichaffeur die ons die middag weg bracht had ons blijkbaar al eens eerder weggebracht en dat was wel grappig. Die keer hadden we afgesproken dat hij ons ook terug kon brengen maar toen namen we met de andere vrijwilligers een andere taxi dus dat was beetje lullig. Daarna had ik hem een andere dag nogmaals gebeld en verstond dat hij na 20 minuten zou komen, toen hij er niet was nogmaals gebeld en ik kon hem maar moeilijk verstaan maar dacht dat hij kwam. Uiteindelijk was hij die dag niet gekomen dus moest een andere taxi komen. Vandaag hadden we het goed afgesproken. Hij zou ons ophalen als we een uur vantevoren zouden bellen, we spraken af dat Marloes hem zou bellen dan zou alles goedkomen! We werden bij het Avani Resort afgezet en melden ons bij de gastvrouw en gaven aan dat we gebeld hadden en of de dingen die we wilden doen nog mogelijk waren. Dat was zo, dus dat was heel fijn! We gingen als eerste naar de Victoria Falls te voet, mijn blaar op mijn voet is aan het genezen dus dat is mooi. Ik voel het soms nog wel als we veel moeten lopen. Het zou 20 dollar intree kosten en dat was ons prima. We moesten bij twee checkpoints onze namen invullen, en eigenlijk ook een kamernummer maar die hadden we niet. Was ook te duur in zo'n luxe resort. Bij ingang vd Falls was er een korte uitleg, en maakte we een foto vd kaart, we liepen namelijk niet met een gids en zo konden we in de gaten houden waar we waren. De falls zijn eigenlijk het mooiste vanuit de Zimbabwe kant of vanuit de lucht (dat ga ik morgen doen) en het is nu een erg droog seizoen, waardoor er veel minder water bij de Falls naar beneden gaat. Dat was wel jammer, je zag hele diepe afgronden en heel laagstaand water. Dit was ook zeker indrukwekkend, dus ik heb toch wel genoten! We hebben alle looppaden bewandeld en liepen nadien terug naar het resort. Daar stond een golfkarretje te wachten en vroeg of we wilde meerijden, nou dat wilde we wel! Nadat we tijdens het wandelen flink gezweet hadden zijn we naar de receptie gegaan en betaald voor gebruik te maken van het zwembad, dit was heerlijk afkoelend! Nog leuk om te benoemen: het resort ligt in het Mosi-O-Tunya Park, waardoor er dus ook wilde (beetje tam omdat ze aan mensen gewend zijn) bijv zebras waren die tussen de ligbedjes lopen en uit het zwembad drinken. Heel bijzonder! Na het zwemmen hadden we al bekeken of we daar konden eten en er was een speciale BOMA DINNER avond met speciale Afrikaanse gerechten. We moesten vanuit het midden een stukje lopen naar de speciale plek waar het eten was. We hoorden muziek dichtbij komen en voor de ingang stonden er een paar mannen met die heerlijke Afrikaanse Djembe trommels muziek te maken. De vrouwen zongen en dansten zo heerlijk met die heupen, omdat we te vroeg waren voor het eten vroegen ze of we wilde meedoen, was heel leuk en gezellig! Daarna kwamen er meer mensen en mochten we aansluiten bij het dinner. Het was een open buffet, waarbij vooraan de toetjes/cake stond daarna aardappelsoep met broodjes en boter, daarna salades (ook wel met aparte ingredienten) maar het was ook fijn om een keer tomaat en komkommer te eten, dat eten we bij de familie niet. Daarna kon je kiezen uit nshima/rijst/puree en groetensoorten met sausjes, deze zaten in super gave zwarte plannen die gloeiend heet bleven. Daarna kwam je bij twee koks die het vlees en vis bereiden. Er was zoveel dat ik zelfs 3 keer gelopen ben, maar het smaakte goed. Vlees was rund/kip/witvis maar ook impallavlees en krokodillenstaart, toch van alles geprobeerd. En het smaakte goed! We eindigen natuurlijk met de toetjes/cake en die waren heerlijk! Ondertussen was er een band aan het spelen, mannelijke muzikanten en een vrouwelijke zangeres, heerlijke muziek, zowel bekende nummers als ook lekker afrikaans. Verschillende mensen gingen dansen, en en wij konden niet achter blijven. We hebben erg fijn gedanst, nummers opgenomen, en taxi gebeld om ons om 21:00 te komen halen. Nadat het betalen niet lukte met kaart, contant gedaan, we hadden net voldoende geld bij. Eenmaal thuis op het raam geklopt dat we binnen mochten en lekker geslapen. We hadden echt genoten!