Deze morgen ging ik niet naar school omdat we uitgenodigd waren door Mama Christine om bij haar werk te gaan kijken. Ze werkt in de Lobuyu hospital in Livingstone. Ze werkt er als nurse op de afdeling met de zwangere vrouwen, hier doet ze controles en helpt mee met bevallingen. Op een bord binnen het ziekenhuis stond dat er per maand gemiddeld 83 baby's geboren worden, terwijl het een vrij kleine kliniek is. We werden rondgeleid door Mama Christine, en mochten echt alles zien. Ze waren ook erg vriendelijk en iedereen gaf ons een hand en vonden het leuk dat we interesse toonden. We zagen wachtkamers met zwangere vrouwen een kamer voor apart mannen en vrouwen die ziek waren en daar behandeling kregen of doorgeplaats werden naar een ander ziekenhuis, we zagen de plaats waar de medicatieuitgifte was, we zijn bij de directeur langsgeweest. Verder zijn we bij de bevallingskamers geweest, hier stonden twee bedden waarvan er een bezet was, en de moeder haar eerste kind aan het krijgen was, ze had al 10 cm ontsluiting (mijn vriendinnen die net een zoon of dochter hebben gekregen kunnen zich goed verplaatsen in deze situatie. Daarvoor was de wachtkamer waar de moeders lagen die binnen 24-48 uur een kind verwachten. De hoofdzuster had een dik plastic geel schort aan wat ze droeg om te ondersteunen bij de bevalling. Medicatie voor tijdens de bevalling stond in een houten kist, met veel vakjes in een hoek van de kamer, medicatie kan direct gepakt en gebruikt worden. De zwangere vrouwen komen maandelijks langs voor controle, hierbij worden bloeddruk/temp, gewicht en de buik gevoeld. Mama Christine legde haar handen op de buik van de zwangere en kon zeggen dat ze op ongeveer 34 weken zat. We mochten ook luisteren naar het hartje van het kindje, dit was met een soort ijzeren koker wat breed was aan de kant die tegen de buik gezet werd en een kleine ronde met een ruime cirkel eromheen om je oor tegenaan te houden, als je dan het hartje klopt weet je dat het ongeboren kind nog leeft. We zijn ongeveer 1,5 tot 2 uur in het ziekenhuis geweest en daarna gingen we weer weg. Het was echt een erg leuke ervaring om mee te maken! Toen ik thuis kwam heb ik snel de was gedaan, dan was het droog als ik thuis kwam van het werk. Thuis nog even een boterham gegeten en toen ben ik naar het werk gegaan. De kinderen waren weer erg blij om me te zien! Ik heb na de lunch lesgegeven over de wilde dieren. Deze moesten ze natekenen van het bord, de goede naam erbij zetten en we hebben nog wat belangrijke eigenschappen doorgenomen. Daarna zijn de kinderen gaan kleuren, dit was ook nog een onderneming want alle kleurpotloden hadden nog geen punt en ze waren erg ongeduldig en hebberig. Maar ze hebben de dieren wel een mooie kleur gegeven. Die avond hebben we met de kinderen van de familie buiten gespeeld met de bal, het was al erg donker maar met de lichten aan was het toch nog wel gezellig. Alleen de kleine Kozah was vaak aan het huilen omdat hij de bal niet vaak genoeg naar zijn zin kon hebben, dus hij had wat extra aandacht nodig

Nog een onderwerp waar ik met mama Christine over gesproken had na het bezoek van the hospital. Vrouwen krijgen al op vrij jonge leeftijd kinderen, en mijn vraag was is dit echt hun wens of is er niet voldoende beschikbaar m.b.t anticonceptie of voorbehoedsmiddelen. Ze gaf aan dat het ook dat het de cultuur en de wens van de moeders is om vroeg kinderen te krijgen, en dat anticonceptie wel beschikbaar was maar dat ze hier vaak pas mee beginnen nadat ze kinderen hebben gekregen. Ook vanwege de grote kans op ziektes als HIV en syfilis, zo worden jongeren daardoor minder gestimuleerd om vroeg met seksuele gemeenschap te beginnen. In de familie hier zijn Walou en Koko 12 en 13 jaar en Mama Christine geeft aan dat ze op deze manier de opvoeding vorm geven. Ik vond het wel een erg interessant gesprek, en ik was blij dat ze er open in was en ik de mogelijkheid kreeg om mijn vragen hierover te stellen